Een man op leeftijd zonder kinderen, zeg maar ik, stemt er uit solidariteit met een nieuwe collega mee in om een groep jongeren, zes jonge vrouwen en één enkele jongen uit de polytechnische school, voor drie dagen te begeleiden op retraite in een afgelegen huisje in de Oostenrijkse Alpen. Hij houdt zich goed staande, maar snapt al gauw dat zijn denkkaders niet meer dienlijk zijn om de gepresenteerde leefwerelden te begrijpen, laat staan erin te navigeren. Geconfronteerd met zijn limieten, maar vanuit een rotsvast optimisme te geloven in alles wat eraan zit te komen, dwingt hij zich een antwoord te formuleren op de vraag: welke levensweg wens ik elk van die zeven jongeren eigenlijk toe? Soms meer af- dan aanwezig verzinkt hij drie dagen in een droomwereld van toekomstvisies, voorbeeldfiguren en eigen jeugdherinneringen.

Dit deels autobiografisch boek gaat over de generatie waarvan sommigen zich als de laatste hebben uitgeroepen. Wat rest er nog van de wereld voor de jeugd die opgroeit? En welke kracht en schoonheid komen nu pas aan de oppervlakte? Het boek leent de rijkdom van de heksen-iconografie om een beeld te scheppen van sterke vrouwen die alle conventies doorbreken en hun bevrijdend potentieel in werking stellen. Het levert tevens – ik kijk er al naar uit – een antwoord op de vraag of de man erin zal slagen vastgeroeste denkkaders los te weken en wakker naar een nieuwe wereld te kijken.

Oproep: ik ben altijd op zoek naar proeflezers en spelling-checkers. Graag een seintje op stefan.robbrecht@gmail.com als je voor enkele gratis exemplaren en een eervolle vermelding het manuscript (of een deeltje ervan) wil lezen.